در دومین سالروز وداع با آتیلا پسیانی، فرصتی است تا با یادآوری آن سال‌ها، سرودی از خاطره‌ها بنوازیم و صدای تصویرهایی را که شاید تا امروز خاموش مانده بودند، دوباره احیا کنیم.
در آن زمان — درست در ۲۷ سالگی — او به‌عنوان یک چهره‌ی تازه‌نفس در میان جمعی از بازیگران جوان، نخستین نغمه‌های مسیر ستاره شدنش را نواخت. او نه فقط با حرف و حرکت، که با نوع نگاهش و تأثیری که بر صحنه می‌گذاشت، نوعی آهنگ درونی در دل نمایش و سینما ایجاد کرد؛ آهنگی که بعدها با گذر سال‌ها و تجربه‌ها، به قطعه‌ای ماندگار بدل گشت.
نبود او امروز، مانند سکوتی پس ازِ اجرای یک آهنگ زیباست؛ سکوتی که ما را به شنیدن دوباره آن نغمه وا می‌دارد؛ به مرور لحظه‌هایی که شاید نشنیدیم:
همان زمانی که صدایش در تمرین تئاتر تازه طنین می‌انداخت
همان لحظه‌ای که در مقابل دوربین، نخستین حرکت‌ها و احساساتش را به تصویر می‌کشید
همان ایامی که با هر نقش، نت تازه‌ای در دل مخاطب می‌نشاند
اگر آن روزها کسی باور نداشت که این حضور کم‌نشان، روزی تبدیل به یک آهنگ بلبلی خواهد شد که نسل‌ها آن را زمزمه می‌کنند، امروز دیگر تردیدی نیست. او با هر نقش، با هر سکوت، با هر خنده و گریه، ملودی خویش را در تاریخ هنر ایران رقم زد.
در این روز، از خود می‌پرسم: اگر او امروز بود، چه قطعه‌ای می‌سرود؟ آیا از تنهایی‌ها، از امیدها، از آنچه پشت پرده دیده نشده است؟
اما مهم‌تر از آن، این است که ما بگذاریم یاد او همچنان آهنگ‌وار در ذهن‌ها بماند؛ نغمه‌ای که در سکوت زمان شنیده شود و هر نسلی آن را برای دل خود بازنویسی کن
