در اکران فیلم «شوماه»، وقتی نفس بازغی در کنار پدرش پژمان بازغی ظاهر شد، یک خبرنگار در لحظه‌ای نامناسب پرسشی را مطرح کرد که فضای مراسم را متحول کرد:
«درسته که میگن با حضور پدرت ۳۰ سال جلو افتادی؟»
نفس برای لحظه‌ای سکوت کرد؛ نه گفتی، نه تکذیبی، بلکه نگاهی خاص انداخت که همه را وادار کرد بفهمند آن سؤال را قبول نمی‌کند. این سکوت او، در مقابل ادعایی که شبیه نواختنِ یک آهنگ تند و غیرمنتظره بود، مثل یک آهنگ بموقع قطع‌شده بود که شنونده را معلق نگه می‌دارد.
در آن فضا، صدای خبرنگار مثل نُتی بود که ناگهان وارد قطعه شد و همه را تحت تأثیر قرار داد. اما نفس، با همان نگاهش، نغمه‌ای آرام به فضا بخشید؛ نغمه سکوت و ردِ تلویحی. درست مثل وقتی کسی در کنسرت ناگهان سکوت می‌کند و فضا به انتظار فرو می‌رود.
نکته جالب این است که در ویدئویی دیگر، نفس بازغی و پدرش در ماشین با شور و انرژی، آهنگ «جهان به اعتبار خنده تو زیباست» را اجرا کردند؛ فضایی مملو از هم‌نغمی و صمیمیت که نشان می‌دهد موسیقی بخشی از ارتباط خانوادگی‌شان است.
پس پرسش جنجالی آن خبرنگار، گرچه ناگهانی و بی‌پرده بود، اما واکنش نفس بازغی آنچنان موزون و موزیکال بود که در سکوتِ نهایی‌اش، بیشتر از کلمات گفت — همانند یک قطعه بی‌کلام که حرف می‌زند.
